Één ding is zeker, iedereen is onzeker

Wat zie je als je naar jezelf kijkt. Dat rare lachje, die vreemde tik? De vetrollen, je rare bovenlip of de wallen onder je ogen? Je schrijft ook een beetje raar nietwaar? En moppen tappen kan je al helemaal niet!

Of zie je de mens zoals je bent. Die niet zozeer bezig is met zijn onzekerheden als een ander. Die mensen accepteert zoals ze zijn, in de wetenschap dat iedereen zijn of haar onzekerheden heeft. Die eerder constateert dan oordeelt.

De persoon die weet dat kwaliteiten worden afgewisseld met minder sterke punten. En die dat accepteert. Simpel omdat dit bij iedereen zo is. Onzekerheid is de spanning voorafgaand aan het springen in het diepe, met de zekerheid dat je toch weer boven komt.