De meest domme vraag is de vraag die niet gesteld wordt

In sommige trainingen wordt geleerd dat domme vragen niet bestaan. Alleen domme antwoorden. Dit wordt gedaan om de deelnemers duidelijk te maken dat vragen stellen mag/moet. Op zich is dat uiteraard goed, maar het is ook wat cultuur afhankelijk. In Thailand is het not done om vragen te stellen aan de wijze rondbuikige witneus die de training geeft.

Wat een verademing als mensen je ervaring als wijsheid ervaren en niet onmiddellijk met je in discussie gaan. Dat ben ik anders gewend. Ik vind het vreemd om er van uit te gaan dat er geen domme vragen bestaan. Als er slimme vragen bestaan moeten er ook domme vragen bestaan.
"Ben je erg moe" vraagt de sportjournalist aan de uitgeputte wielrenner na een dagtocht van ongeveer 200 kilometer.

Maar nog dommer is om de vraag die je hebt niet te stellen. Omdat je bang bent voor het antwoord, voor de aandacht of voor dom versleten te worden. Want net zoals er slimme antwoorden zijn, zijn er ook domme antwoorden. Domme antwoorden van een trainer moet je niet accepteren, ze zouden juist niet moeten bestaan.